Jak nauczyliśmy maszyny liczyć i myśleć za nas? Część 19. Języki do manipulacji symbolami: LISP i LOGO

autor zdjęcia: TopFoto.co.uk / Topfoto / Forum

źródło: Rzeczpospolita

Prof. John McCarthy ustawia szachownicę obok komputera IBM 7090 w ramach przygotowań do międzynarodowego meczu szachów komputerowych. Stanford (Kalifornia), 23 listopada 1966 r.

Nazwa LISP pochodzi od „LISt Processing”, co sygnalizuje, że podstawową strukturą danych w tym języku programowania jest lista. Pomysłodawcą języka LISP był John McCarthy, profesor MIT.

We wcześniejszych felietonach tego cyklu (dostępnych w internecie) opisałem wiele języków programowania, które dawały programistom możliwości skutecznego opisywania różnych programów i tworzenia nawet bardzo zaawansowanych algorytmów. Języki te były jednak tak projektowane, żeby zapewnić łatwość opisywania operacji wykonywanych na liczbach. Takie bowiem były wtedy jedyne zastosowania komputerów: wprowadzano do nich dane w postaci liczb i oczekiwano wyników także w postaci liczb. Najpierw były to obliczenia dotyczące strzelania z armat, potem – gospodarki i zarządzania, następnie zaś inżynierskie i naukowe. Ale zawsze sprowadzały się one do obliczeń numerycznych.

Zalety obliczeń symbolicznych

Obliczenia numeryczne są potrzebne, ale ich wyniki mają zawsze bardzo konkretny i ograniczony zakres zastosowań. Jeśli rozważymy przykład obliczeń numerycznych, np. 3 x 6 = 18, to pozwoli on na przewidzenie, ile będziemy musieli zapłacić w kasie sklepu, jeśli w koszyku mamy 3 kartony soku po 6 zł za jeden karton. Ale nic więcej! Żadnych wniosków z tego wyciągnąć nie można. Natomiast jeśli rozważymy zapis symboliczny: m x a = F, to możliwe jest mnóstwo wniosków. Powyższy symboliczny zapis znany jest jako prawo dynamiki Newtona. Jeśli przyjmiemy, że „m” oznacza masę, „a” przyspieszenie, „F”...